Op weg naar 60 jaar Brabantplein. De Lijnbaan van Breda

Op woensdagmiddag 12 april 1961 opent burgemeester Geuljans van Breda het gloednieuwe winkelcentrum Brabantplein. Het is een mooie voorjaarsdag met strakblauwe lucht. Hij opent het plein door op een knop te drukken, waardoor een fontein in een van de twee vijvers water gaat spuiten. Alle bewoners van het Brabantpark krijgen dezelfde dag van de winkeliers een bosje narcissen. Een groene woonwijk, daar horen bloemen bij.
Het winkelcentrum gaat een nieuwe wijk van de stad bedienen, een wijk met 13.000 inwoners. Met al het groen, de aanwezige scholen en de nieuwe woningen werkt de woonwijk als een magneet op nieuwe bewoners. Aanvankelijk was dit deel van de stad bedoeld voor arbeiders, maar de wijk trekt veel bewoners uit middengroepen.
Bij zo'n nieuwe woonwijk hoort een winkelcentrum. Voor de begrippen van die tijd - en zeker in Breda - is het winkelcentrum vernieuwend en luxueus. Vernieuwend is dat het winkelcentrum autovrij is. Op het middenplein kunnen bezoekers flaneren rond de twee vijvers en groenperken. Aanvoer van de goederen gebeurt aan de achterzijde. De inspiratie komt duidelijk van de pas geopende Lijnbaan in Rotterdam. Het winkelcentrum begint met 28 winkels, een café-restaurant (De Biekurf) en een Roover-garage. Boven de winkels waren 137 appartementen, waarvan een groot aantal beschikte over twee balkons. Ook weer een luxe voor die tijd.
Inmiddels zijn er wel zaken aangepast. Op het middenplein komt in 1987 een grote Primarkt supermarkt en van de twee kiosken op het middenstuk is er nog maar eentje over. Aan de oostkant komt een groter parkeerterrein op verzoek van de Primarkt. Van alle winkels zitten nu alleen de fietsenwinkel en de banketbakker op hun originele plaats uit 1961. De huurwoningen boven de winkels worden langzaamaan omgezet naar koopappartementen. Doordat het winkelcentrum altijd meerdere eigenaren heeft gehad is het nooit grondig aangepast en dus ook niet verpest. We zien nog steeds goed het originele plan zoals dat in 1956 van de tekentafel komt van architect Bernard Oomen. Samen met het Brabantplein is het Brabantpark rijk aan zogenaamde wederopbouwarchitectuur en dan vooral de stroming die men aanduidt als de Nieuwe Zakelijkheid. Wandel maar eens langs de Fiat garage (1961), de toren van de Michaëlkerk (1959) en sportcentrum De Scharen (1966). Tegen het Brabantplein ligt het kloostergebouw van Mater Dei (nu BUas: Breda University of Applied Sciences), een eerder ontwerp uit 1950 van dezelfde Bernard Oomen.

Oproep voor de lezers: stuur verhalen en foto's over het Brabantplein Is dit een subkopje? Anders punt achter zin zetten.
Op 21 april 2021 bestaat het winkelcentrum Brabantplein 60 jaar. Het blijkt dat als je met mensen praat die korter of langer in het Brabantpark hebben gewoond, dat iedereen wel een herinnering heeft aan dit plein. Het kan zijn als winkelier of als werknemer in een winkel, als bewoner van een appartement of als klant. Wij willen de komende afleveringen steeds aandacht besteden aan het Brabantplein in verleden en heden. Graag horen wij van onze lezers hun eigen verhalen over het Brabantplein. Het kunnen ook foto's of filmpjes zijn. Als opwarmertje een herinnering van Frans Gooskens.

Binnen één dag ontslagen bij De Gruyter
Als ik zelf veertien jaar oud ben (1970) regelt mijn moeder mijn eerste vakantiebaantje bij De Gruyter op het Brabantplein. Met vijf kinderen die veel voetballen en dus veel eten is mijn moeder daar een goede klant. We wonen dan in Heusdenhout, maar die wijk heeft geen eigen winkelcentrum. De filiaalchef van De Gruyter is een vrouw weet ik nog. In mijn herinnering een beetje bazig type, maar waarschijnlijk heeft ze het gewoon te druk. Ik krijg werk achterin de winkel in het magazijn: dozen uitpakken. Op mijn allereerste werkdag moet ik direct overwerken. Daar heb ik geen zin in: het wordt ook niet echt vriendelijk gevraagd. Om zes uur ga ik gewoon naar huis. De volgende ochtend meld ik mij weer bij de winkel, maar ik hoef niet meer terug te komen. Ik krijg wel een dagloon uitbetaald. Ik geloof dat ik 90 (oude) centen per uur verdiende. Dezelfde vakantie krijg ik via de familie Josephy, die bij ons in de buurt woont, een baantje bij de chique damesmodezaak Meyer en Josephy op de hoek van de Eindstraat en Karnemelkstraat. Deze winkel is aan het uitverkopen wegens opheffing en extra handen zijn welkom. Het verdient beter en ik scoor daar nog een bontjas die heel wat carnavalsvieringen is meegegaan.