Het stond al maandenlang in mijn agenda: zaterdag 21 maart, Landelijke Opschoondag. Dit jaar zou ik net als ieder ander jaar met een groep mensen een Bredaas park in trekken om de troep die daar door mensen wordt achtergelaten op te ruimen. Een paar uur de handen uit de mouwen steken, foto’s maken voor op sociale media, en daarna de handschoenen en grijpers weer aan de kant leggen tot World Cleanup Day in september. 

 

Maar dit jaar verliep alles anders. Door het gevaar van het Corona-virus werden vele activiteiten, waaronder ook Landelijke Opschoondag, afgelast. Zelf was ik licht verkouden, dus ik zat al twee weken braaf binnen en ging alleen naar buiten om de hond uit te laten. Tijdens die wandelingen met de hond viel me op hoeveel troep er ook in mijn eigen wijk, de Driesprong, lag. Met name aan de kant van het spoor lagen er grote hopen zwerfafval in de berm. Dat begon me gaandeweg zo te irriteren, dat ik besloot op 21 maart toch met een vuilniszak en een grijper op pad te gaan.

Zaterdagochtend was het zo ver. Ik wilde naar die berm bij het spoor, maar zodra ik mijn achtertuin uit was, was ik constant troepjes aan het oprapen. Op het gras dichtbij de huizen was het écht erg, daar vond ik voornamelijk grote hoeveelheden vuurwerkafval. Ongelooflijk, na bijna drie maanden lag dat er allemaal nog steeds. Los van mijn eigen ideeën over vuurwerk, die misschien wel te raden vallen, kan ik in ieder geval zeggen dat het níet klopt dat buurtbewoners of de gemeente de vuurwerkresten netjes opruimen. Wie dat nu nog durft te beweren, nodig ik graag uit om volgend jaar op Landelijke Opschoondag met mij mee door de wijk te trekken.

 

Goed, na een uur schoonmaken was ik nog niet ver gekomen, in ieder geval niet bij de berm die me eigenlijk gemotiveerd had om te gaan. Daarom besloot ik de volgende dag terug te gaan en doelgericht naar die berm te lopen. Het afval was daar heel anders van aard. Het leek her en der alsof mensen hun restafvalbak gewoon hadden omgekeerd achter hun huis. Ook vond ik talloze blikjes energiedrank en sigarettenpakjes. En ook opvallend: rondom de ondergrondse afvalcontainer lag waarschijnlijk nog de grootste hoeveelheid troep. Ik vond het moeilijk te begrijpen, als je helemaal naar die container loopt en je laat dan per ongeluk wat vallen, is het toch een kleine extra moeite om dat even op te rapen en ín de container te gooien? Wat me opvrolijkte, was dat een buurtbewoner naar buiten kwam om me te complimenteren en te vragen hoe ze aan een grijper kon komen, omdat zij ook graag wilde gaan opschonen. 

Verder sprak ik niemand, en voorbijgangers bleven gelukkig netjes op anderhalve meter afstand. 

 

Het weekend was voorbij, het opschonen ook. Dacht ik. Maar op maandagmiddag begon het alweer te kriebelen. Het zonnetje scheen en ik wilde er even uit. Dus ik ging weer op pad. Vlakbij de nieuwbouw in de Driesprong was ontzettend veel verpakkingsmateriaal zoals piepschuim terecht gekomen. Dat was overigens niet specifiek aan de bouw te wijten, want ik zag het overal, soms kreeg ik de indruk dat mensen zó blij waren met hun pakketjes dat ze ze buiten al uitpakten, waardoor de helft van het materiaal wegwaaide. Ik realiseerde me dat opschonen een stuk minder voldoening geeft als je het doet op een plek die, zelfs als er geen prulletje meer te bekennen valt, gewoon echt niet mooi is. De wadi’s in mijn wijk hebben wekenlang onder water gestaan door een probleem met de waterafvoer, waardoor er nu opgedroogde geelbruine modder aan de planten zit. En de omgeving van het hondenveldje is gewoon niet mooi. Voor de honden zelf zal dat niet zoveel uitmaken, maar het lijkt wel extra rotzooi aan te trekken. Ik vond er stukgegooide bierflesjes (heel leuk om die scherfje voor scherfje op te ruimen…) en snoepverpakkingen. 

 

Het voert te ver om al mijn opschoonacties tot in detail te beschrijven. Maar het is me zo goed bevallen, en ik ben de noodzaak zo in gaan zien, dat ik van plan ben het regelmatig te blijven doen. Het is makkelijk te combineren met afstand houden van anderen om jezelf en andere te beschermen tegen het risico van Corona. Ik hoop dan ook dat mijn verhaal andere wijkbewoners kan inspireren om er met een grijper en een vuilniszak, eventueel handschoenen aan, op uit te trekken.

 

Tenslotte wil ik nog iets meegeven aan de lezer. Het is mij duidelijk geworden dat verpakkingsmateriaal de grootste bron van afval vormt. Plastic tasjes, snoeppapiertjes, koffiebekertjes, bubblewrap… Waar mogelijk, probeer de verpakkingsmaterialen die je gebruikt te beperken, en als dat niet lukt probeer ze dan te verduurzamen. Of je nu zelf iets koopt, of een pakketje naar iemand verstuurt. Winkeliers, stimuleer mensen om hun eigen beker, tas of bakje mee te nemen zodat er geen wegwerpvariant nodig is, of voer statiegeld in op de verpakkingen zodat mensen ze netjes terugbrengen. Want hoe goed iedereen zijn best ook doet, veel afval komt op straat en in de natuur terecht. Dat ziet er niet uit, én het is gevaarlijk voor wilde dieren, honden en katten en spelende kinderen. Dat geldt júist ook voor de kleine stukjes afval die je misschien in eerste instantie over het hoofd ziet. Op naar betere gewoontes!