In 1959 besloot de gemeente Breda een aantal filiaalbibliotheken in de nieuwe wijken in te richten. Men besliste ook dat de leeszaal aan het Brabantplein wat meer faciliteiten mocht krijgen. Dit omdat het publiek van het Brabantpark ‘’van iets beter gehalte zou zijn dan dat ten noorden van de spoorlijn’’ Destijds staken sommige gemeenteraadsleden hun vooroordelen blijkbaar niet onder stoelen of banken. Nu kan men dergelijke uitlatingen maar beter achterwege laten, het zou zeker verontwaardiging en boze reacties uitlokken. Maar het mooie filiaal aan de oostzijde van het plein kwam er en het werd op vrijdag 18 november 1960 officieel geopend. 

 

Omdat de bibliotheek een katholieke instelling was, zegende pastoor Beuken van de Michaëlkerk het gebouw met een gebed en wijwaterkwast in. 

Die zegening had misschien wel het gewenste effect, want het was vooral voor de jonkies uit de buurt een bijzondere bieb.

 

De bieb was gevestigd in een verbouwd winkelpand met een ruime kelder eronder. De kelder was waarschijnlijk bedoeld als opslagruimte, maar men kwam op het idee om er een voorleeskelder voor de jeugd van te maken. Destijds was in lang niet alle huiskamers het medium televisie doorgedrongen. De huiskamers van mensen die al wel een tv aangeschaft hadden, waren op woensdag - en zaterdagmiddagen meestal volgeboekt door vriendjes en vriendinnetjes van hun kinderen. Zo konden zij naar hun geliefde programma’s als Pipo de Clown, Swiebertje of Ja zuster, nee zuster kijken. Voor kinderen die dat allemaal moesten missen was er gelukkig de voorleeskelder. Vooral als het te slecht weer was om buiten te spelen en tijdens winterdagen konden zij daar met rode oortjes naar verhalen luisteren. Personeelsleden van de bieb lazen de verhalen voor, maar soms werd dat ook wel door onderwijzers van scholen in de buurt gedaan.

 

 

Spannend
Tom kan zich nog wel herinneren hoe het er aan toe ging op die voorleesmiddagen. ’Wij woonden toen aan de St. Ignatiusstraat tegenover het klooster. Ik speelde graag met vriendjes bij de vijver op het plein, 

maar ik ging ook regelmatig naar de voorleeskelder. Ik weet nog goed dat er schoolstoeltjes keurig in rijen opgesteld waren, zo was het alsof je weer in de klas zat. De kleutertjes moesten nog boven blijven, pas als je in de eerste klas zat mocht je voor het eerst naar de kelder. 

Ik voelde me toen al een heel meneertje. Je ging naar beneden, maar het was alsof je hogerop ging! De verhalen waren vaak erg spannend, misschien mochten daarom de kleutertjes nog niet meeluisteren. Vooral de dames van de bieb konden erg goed en levendig voorlezen en vertellen, tijdens die vertelmiddagen kon je er soms een speld horen vallen’’ 

Het feit dat Tom de beelden en herinneringen nog zo goed op kan roepen bewijst wel dat de voorleeskelder en de spannende verhalen als jochie van een jaar of zes veel indruk op hem maakten.

Andere herinneringen

 

Om meer herinneringen aan de voorleeskelder te verzamelen plaatsten wij de hier afgedrukte foto op de facebook pagina ‘’Oud Breda’’  Bij de meeste van de oud vertelkelderklantjes was vroeger geen tv of telefoon aanwezig, nu zitten velen van hen op facebook. Er werd dus al snel op het bericht gereageerd. Mensen  herkenden elkaar op de foto en al gauw gingen zij herinneringen en verhalen uitwisselen. Men had het niet vaak over de kelder, wel over de scholen waar ze op zaten en over de onderwijzers met hun goede en slechte kanten. Zo ontstond als het ware een soort mini ‘Klasgenoten’. Iemand vroeg ook nog aan ondergetekende: Dag meneer Dunk, hoe gaat het met u? Ik werd verward met mijn broer die jarenlang onderwijzer was op de Weilustschool in Heusdenhout. In de jaren zestig luisterden zij als kinderen naar verhalen in een kelder, nu gaat er veel via internet. Maar het blijven hoe dan ook verhalen en verhalen geven het leven kleur!