Wat ontzettend leuk, al die reacties op de artikelen over het Brabantplein. Als redactie waren we vertederd door de handgeschreven brief die we van mevr. Lindeboom ontvingen. In deze editie dan ook haar herinneringen aan het Brabantplein!

 

Op 10 oktober 1960 opende ik als 22-jarige een dameskapsalon op Brabantplein 22. Pas getrouwd ging ik `de kost verdienen’ omdat mijn echtgenoot muziek studeerde. Jamin en de bibliotheek waren mijn `buren’, tegenover ons hadden Hans en Betty Molle een zaak in kleine meubelen, stoffering en cadeauartikelen. Omdat zij net als wij uit Den Haag kwamen, werden wij snel vrienden voor het leven. Hans is inmiddels overleden, Betty woont in Rijswijk en is  82 jaar. Op zaterdagmiddag kwam vaak een groepje mensen met een orgeltje zingen en bidden tussen de winkel van Molle en de optiekzaak van Chmielowski In de vijver voor onze deur was een fonteintje dat wij iedere ochtend aan en uit moesten zetten in de kelder onder de flats. 

Toen het water niet hoger meer spoot dan 25 centimeter zijn we daarmee gestopt! Rondom die vijver waren mooie rozenstruiken geplant. Toen ik op een nacht vreemde geluiden hoorde en ging kijken, zag ik een ouder echtpaar met een emmertje bezig om die rozestruiken te stelen! De volgende dag zag ik dat daarmee de bloembakken aan het balkon 2 hoog boven Chris Otto waren gevuld!

Saamhorigheid, lief en leed

In december werden activiteiten georganiseerd op het plein. Met Sinterklaas `De Klomp’ en tegen Kerst werden in de vlaggenstokhouders kerstboompjes gezet. Mijn man Pieter en Hans Molle gingen dan bij de alleenstaande winkeliers (Tielen, Lingeriehuis, Myra) die taak overnemen. Hans de trap op en af en Pieter gaf de boompjes aan. Hans had na een haastig toiletbezoek vergeten zijn rits te sluiten en dat moet óók al opgevallen zijn toen hij bij twee dames het trapje op en af liep, maar zij zeiden niets. Myra was de laatste die het zag en die vrouw kon enorm hard lachen. Ze zei niets, maar wees gierend van het lachen naar de broek van Hans! We trokken als winkeliers heel veel met elkaar op. Toen de dames van de bieb eens waren opgelicht door een scharenslijper die 25 piek eiste óf de schaar niet teruggaf, kreeg hij meteen drie middenstanders op zijn dak en kon hij naar zijn geld fluiten!

 

Tragisch was het overlijden Stanny Bogers van de dames - en herenkapsalon, een jonge vrouw met twee zoontjes. Ze was met Rien met Rien Joossen getrouwd. Ook Piet Teurlings mocht maar net 50 worden.

In de Robijnstraat was in een paar garages de groenteboer Loszés gevestigd.

 

De hele familie werkte in die `winkel’. Vader, moeder Sjan, Riet en ons Corrie en ook Fons die evenals Riet jong overleed. Chris Otto is ooit óók in zo’n garage een zaak begonnen. Ik denk dat Betty Molle en ikzelf nog bijna de enigen zijn van het `oude’ Brabantplein. Ik verkocht mijn kapsalon aan Heberlé toen mijn man was afgestudeerd en ik inmiddels in het oude Ignatius een kleinere salon had. Na verloop van tijd ben ik gestopt met het kappersgebeuren en ben ik een andere opleiding gaan volgen.

 

Meer winkels

De opening van Albert Heijn met een aparte drankafdeling vonden we best eng en we durfden daar eerst niet naar toe. Zelf je boodschappen pakken voelde toen als stelen! De slagerij stond onder leiding van een Hongaar die na verloop van tijd in die slagerij een einde maakte aan zijn leven. Dan was er nog de winkelstrip aan de St. Ignatiusstraat met het postkantoortje annex chocolaterie van Gurp, een groenteboer, slagerij Sips, de zeer populaire zaak `Piet Friet’ van de familie Konings en niet te vergeten schoenmakerij Roos! Waar later de school voor toerisme kwam, was de kleuterschool van juffie Francien Sol. Achter het Brabantplein werd op een weiland de Olof school gebouwd. 

 

Op het Brabantplein waren inmiddels een paar kioskjes neergezet en tegen mijn oude pand kwam een grote kruidenierszaak. Het plein werd er echt niet mooier op! Ik denk dat het allang tegen de vlakte was gegaan als er niet zoveel appartementen waren geweest! Het Brabantplein heeft óók nog iets voortgebracht wat bijna niemand weet; een groot schrijfster: Maria Stahlie. 

 

 

Ze woonde als kind in de Smaragdstraat en heette eigenlijk Madeliene Tolhuisen. Ze heeft veel mooie boeken gepubliceerd, woont nu in het buitenland en in haar boeken laat ze `BREDA’ soms een rol spelen! Verder was in de wijk Brabantpark onze goede vriend en buurman geen onbekende. 

Ik hoop een kleine bijdrage te hebben geleverd aan uw leuke magazine!

 

Groeten, Toosje Lindeboom